Normalisatie

Normalisatie is een proces dat wordt gebruikt bij het ontwerpen van databases om tabellen en attributen te ordenen, en is een sleutelconcept in relationele databases. Het doel van normalisatie is het verminderen (of elimineren) van de waarschijnlijkheid dat bepaalde soorten gegevensafwijkingen optreden tijdens gegevensmanipulatiebewerkingen. Dit proces omvat doorgaans het opsplitsen van de tabellen van een database in kleinere, beter beheersbare en verwante groepen.

Normalisatie is gebaseerd op het concept van het opsplitsen van een database in de kleinst mogelijke delen, wat in relationele databases doorgaans ‘normale vormen’ wordt genoemd. Normalisatie wordt doorgaans in een reeks stappen uitgevoerd. De eerste normaalvorm is de meest basale, en indien nodig worden aanvullende normaalvormen op het databaseontwerp toegepast.

De drie basisprincipes van normalisatie zijn als volgt:
* Het elimineren van herhalende groepen door ze op te splitsen in afzonderlijke tabellen.
* Minimaliseren van redundantie tussen tabellen.
* Isoleren van gegevens zodat meerdere op attributen gebaseerde bewerkingen kunnen worden uitgevoerd zonder andere delen van de database te beïnvloeden.

Een niet-genormaliseerde database kan leiden tot problemen zoals gegevensredundantie, inconsistentie en problemen bij het bijwerken en opvragen van de gegevens. Normalisatie helpt dergelijke problemen te voorkomen door de consistentie, nauwkeurigheid en integriteit van gegevens te garanderen.

De meeste databasesystemen gebruiken het relationele datamodel en moeten genormaliseerde ontwerpen implementeren om hun mogelijkheden uit te breiden. Normalisatie kan de databaseprestaties verbeteren, de opslaggrootte verkleinen en betere responstijden voor query's bieden. Om deze redenen is het van cruciaal belang dat organisaties ervoor zorgen dat hun databases op de juiste manier worden genormaliseerd.