İnternet Protokolü sürüm 4 (IPv6)

İnternet Protokolü sürüm 4 (IPv4), İnternet üzerinden iletişim için kullanılan birincil protokol olan İnternet Protokolü'nün (IP) dördüncü sürümüdür. İlk olarak 1981 yılında deneysel bir protokol olarak geliştirilmiş ve piyasaya sürülmüştür, ancak sonunda 1983 yılında İnternet iletişimi için standart protokol haline gelmiştir. IPv4, büyük ağlar için bir dizi sorun yaratan 4,3 milyar benzersiz adresten oluşan sınırlı bir adres alanından muzdariptir.

IPv4, 32 bitten oluşan bağlantısız, datagram tabanlı bir protokoldür. Birlikte İnternet iletişiminin temelini oluşturan bir başlık ve bir yükten oluşur. Başlık, verinin kaynağını ve hedefini gösteren göstergelerin yanı sıra verinin nasıl işlendiğine dair diğer bilgileri de içerir. Yük veya veri bölümü, iletilen asıl bilginin bulunduğu yerdir. IPv4 bağlantısız teslimat sağlamak üzere tasarlanmıştır, yani verilerin istenen hedefe ulaşacağını garanti etmez.

IPv4'ün sınırlı adres alanıyla ilgili sorunları ele almak için, İnternet Protokolü'nün daha yeni bir sürümü olan IPv6 geliştirilmiş ve 1998 yılında piyasaya sürülmüştür. IPv6, 128 bitlik bir adres alanını destekleyerek mevcut adreslerin önemli ölçüde genişletilmesini sağlar ve adres çeviri tekniklerine olan ihtiyacı ortadan kaldırır. IPv6'nın hizmet kalitesi özelliklerinin sunulması ve ağ ayarlarının otomatik olarak yapılandırılabilmesi gibi başka faydaları da vardır.

IPv6 şu anda İnternet üzerinden iletişim için en yaygın kullanılan protokoldür ve çoğu modern ağ bu sürümü kullanmaktadır. İnternet Protokolü'nün önceki sürümleriyle geriye dönük olarak uyumlu olacak şekilde tasarlanmıştır ve yeni protokolün mevcut sistemlerde kolayca uygulanmasına olanak tanır. IPv6'nın faydalarına rağmen, bazı eski sistemler ve uygulamalar bunu desteklemeyebilir ve uyumluluk önlemleri gerektirebilir.

Genel olarak IPv6, İnternet Protokolünde önemli bir gelişmedir ve daha geniş bir adres yelpazesi, gelişmiş özellikler ve daha güvenilir performans sağlar.