Krzywa dochodowości

Krzywa rentowności to graficzne przedstawienie rentowności (zwrotów) określonego instrumentu w porównaniu z innymi instrumentami w danym okresie. Na przykład, obligacja 10-letnia może mieć wyższą rentowność w porównaniu do obligacji jednorocznej. Graficzna reprezentacja jest zazwyczaj wykresem liniowym lub wykresem rozrzutu, który wskazuje zmiany rentowności w czasie.

W inwestowaniu krzywa dochodowości jest wykorzystywana do analizy i przewidywania obecnego i przyszłego stanu gospodarki. Istnieją trzy różne rodzaje krzywych dochodowości, z których korzystają inwestorzy: normalna, odwrócona i płaska.

Normalna krzywa dochodowości to taka, która jest nachylona w górę, co wskazuje, że długoterminowe instrumenty dłużne mają wyższe oprocentowanie niż krótkoterminowe instrumenty dłużne. Sugeruje to, że gospodarka ma się dobrze, a pożyczkodawcy oczekują wyższych zwrotów z inwestycji.

Odwrócona krzywa dochodowości to taka, która opada w dół, wskazując, że krótkoterminowe instrumenty dłużne mają wyższe oprocentowanie niż długoterminowe instrumenty dłużne. Sugeruje to, że gospodarka nie radzi sobie dobrze, a pożyczkodawcy oczekują niższych zwrotów z inwestycji.

Płaska krzywa rentowności to taka, która jest stosunkowo płaska, z niewielkim lub zerowym nachyleniem. Sugeruje to, że gospodarka jest stabilna, a pożyczkodawcy oczekują podobnych zwrotów z inwestycji.

W informatyce krzywa dochodowości została wykorzystana w handlu algorytmicznym i finansach ilościowych. Analiza krzywej dochodowości jest wykorzystywana do opracowywania strategii handlowych, które wykorzystują zmiany krzywej dochodowości w czasie. Na przykład inwestor może kupić obligację długoterminową, jeśli krzywa rentowności jest nachylona w górę, i sprzedać obligację krótkoterminową, jeśli krzywa rentowności jest nachylona w dół.