Pemacu Keadaan Pepejal (SSD)

Solid State Drive (SSD) ialah peranti storan elektronik yang terdiri daripada litar bersepadu yang menyimpan data. Ia adalah berdasarkan teknologi memori flash asas yang sama yang digunakan dalam pemacu USB, kamera digital dan bentuk media boleh alih yang lain. Tidak seperti pemacu keras tradisional (HDD) yang bergantung pada cakera berputar, SSD tidak meruap, bermakna data yang disimpan padanya kekal walaupun elektrik dibuang. Oleh itu, SSD menarik dari segi prestasi dan kebolehpercayaan.

SSD pertama kali dikonsepkan pada awal 1970-an dan mula dibangunkan pada akhir 1980-an. Walaupun kemunculan mereka yang lebih perlahan ke dalam pasaran arus perdana, penggabungan storan kilat ke dalam komputer dan peranti lain sejak itu telah menjadi lebih meluas. Hari ini, majoriti komputer menggunakan sama ada HDD tradisional atau SSD untuk storan utama.

Manfaat utama SSD berbanding HDD tradisional ialah kelajuannya. Dengan bergantung pada teknologi litar bersepadu dan bukannya cakera magnetik, SSD dapat mengakses data lebih cepat daripada HDD. Selain itu, kerana ia tidak mengandungi bahagian yang bergerak, SSD lebih dipercayai daripada HDD (terutamanya dalam persekitaran lasak) kerana ia kurang berkemungkinan mengalami kerosakan akibat kejutan.

SSD juga menggunakan lebih sedikit tenaga daripada HDD, menjadikannya pilihan storan yang lebih cekap. Ini seterusnya menjadikan ia lebih mudah alih dan boleh membantu memanjangkan hayat bateri dalam komputer riba.

Walaupun kelebihan prestasi, SSD lebih mahal daripada HDD dan cenderung mempunyai kapasiti storan keseluruhan yang lebih rendah. Kos setiap gigabait storan juga lebih tinggi berbanding dengan HDD, menjadikannya tidak sesuai dari segi ekonomi untuk menyimpan sejumlah besar data.

Secara keseluruhan, Solid State Drives semakin menjadi pilihan storan lalai dalam komputer moden, menawarkan prestasi dan kebolehpercayaan yang lebih baik berbanding dengan Pemacu Cakera Keras tradisional.